Κι ολόγιομο εστήθηκε της δύσης το φεγγάρι...
Στον καναπέ της νιότης μας στρώθηκε το ριχτάρι,
Δωμάτιο σου η ζωή κι οι μέρες για προικιά σου.»
Δεν ελησμόνησα ποτές το μίλημα σου , τότες
Σα φυλαχτό μου το φορώ και σαν πυξίδα το’χω...
Ξεστολισμένες Άνοιξες , της λησμονιάς σου δότες
Το αίμα μου ρουφήξανε κι ήβραν βαθιά το στόχο.
Εσύ που σβήστηκες θαρρείς σα μιας ψιχάλας κλίση
Πρόλαβες με έρωτα υγρό τη στέγνια να κεράσεις,
Κι όταν βροχή -κάθε που δω- το χώμα να νοτίσει
Σκέφτομαι ήρθες μια φορά ακόμα να περάσεις...
Εγώ που αν δεις κατοίκησα τον πρώτο μου τον οίκο
Τώρα ζητάω ενοίκιο σε κάποιου Άδη , κλίνη...
Κι εκείνος Κέρβερους βαστά και στη στιγμή τους λύνει
Να επιστρέψω ως τη γης , εκεί που λέει ανήκω...
Κι όπως περνά το δειλινό κι ο Ήλιος τυραγνιέται
Τα λόγιά σου ξεβάφουνε σε χρόνου ανταρσία,
Κάποια μορφή αλλοτινή σε ορίζοντες σκορπιέται
Και στ’άπειρο πάλι ζητεί να βρει .. αθανασία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου