Αντριωμένη στεκει η ψυχή μου καταματα με τόλμη με κοιτά
κι αναρωτιεται γιατι αυτή τοσο πολύ απόψε να πονά
στα κυματα του πόνου φάρος που αναβοσβήνει
εκει παντοτεινα ξεχασμενη θα μεινει !!
Οσο κοντά σου με κρατας τοσο μακρια με διωχνεις
στ αληθεια αραγε πόσο να μ αγαπας όταν τοσο πολύ με πληγώνεις ?
τα λόγια αγάπης που ελεγες παλιά αναμεσα μας βαθυ ποταμι που κυλά
τοσο πολυφορεμένα ψευτικα μοιαζουν ναναι κι όχι αληθινα !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου