12 / 12 / 2007

... Forever !!!! ...

Μην ξεχνάς...

Μην ξεχνάς, κρατάς στα χέρια σου
κάτι πολύτιμο, τη καρδιά μου!

.....

....

.....

.....

Ανάμεσα στο ψέμα...

Τώρα δε πρέπει,
όπου πάς να πάω και εγώ...
και με τους φίλους μας δε βγαίνω,
δε μιλάω,
τώρα καινούρια στέκια και παρέες έκανα και εγώ,
και για μας πλέον δεν μιλάω.
Και κάπου τώρα αν σε ξαναδώ τυχαία,πως με μια αγάπη νέα,
ευτυχισμένος θα σου πω...πως τα περνώ.

Μα κάπου ανάμεσα στο ψέμα,
η αλήθεια μου για σένα,
αχ και να ξερες για σένα
τι περνώ...
Να γινόταν να γυρίσεις,
με ένα φιλί να μ'αναστήσεις...
αχ Θεέ μου πόσο σ' αγαπώ

Τώρα για μένα,
αν μου πούν...πως ρώτησες,
θα πρέπει τυπικά
να τους ευχαριστήσω
κοίτα πως φτάσαμε να ζούμε τελικά,
θάρρος δεν έχω για να σου τηλεφωνήσω...
και κάπου τώρα αν σε ξαναδώ τυχαία,πως με μια αγάπη νέα,
ευτυχισμένος θα σου πω...πως τα περνώ...

Μα κάπου ανάμεσα στο ψέμα,
η αλήθεια μου για σένα,
αχ και να ξερες για σένα
τι περνώ...
Να γινόταν να γυρίσεις,
με ένα φιλί να μ'αναστήσεις...
αχ Θεέ μου πόσο σ' αγαπώ

Και κάπου ανάμεσα στο ψέμα,
η αλήθεια μου για σένα,
αχ ποτέ σου δε θα μάθεις τι περνώ...
τόσα βράδια είμαι μόνος
και είναι αβάσταχτος ο πόνος,
αχ Θεέ μου πόσο σ' αγαπώ.

Μωρό μου ...

Ό,τι και να γίνει
ό,τι κι αν συμβεί
μέσα στην καρδιά μου θα 'σαι
αγάπη μου μόνο εσύ.

Η ζήλεια είναι έρωτας; Είναι αγάπη ή αρρώστια;

Η ζήλεια είναι έρωτας; Είναι αγάπη; Είναι η έκφραση μίας απόλυτης και άνευ όρων δοτικότητας του εαυτού στον σημαντικό άλλον; Ή μήπως εκφράζει μία βαθύτερη προσωπική ανασφάλεια, μία ριζωμένη δυσπιστία απέναντι στον εαυτό μας και κατ΄ επέκταση στους άλλους;

Πώς όμως να διαχωρίσεις τον έρωτα από την καχυποψία; Δεν πάνε αυτά μαζί; Πώς είναι δυνατόν να είσαι ερωτευμένος και να μη φοβάσαι ότι ο άλλος θα σε απατήσει, ότι θα σε εγκαταλείψει; Εδώ τα όρια ανάμεσα στη φυσιολογικότητα και την ψυχοπαθολογία μοιάζουν θολά, δυσδιάκριτα.

Νοσηρή είναι η ζήλεια όταν η συμπεριφορά μας είναι δυσανάλογη με τις υπάρχουσες συνθήκες, όταν μεταφράζουμε κάθε ερέθισμα ώς απειλή και παγιδευόμαστε τυφλά μέσα στο ιδιότυπο κελί που οικοδομεί τη ζήλεια.

Ποια είναι όμως τα συνήθη αίτια που μας κάνουν να ζηλεύουμε;

* Χαμηλή αυτοεκτίμηση

* Πρώιμο οικογενειακό περιβάλλον που καλλιεργεί στο παιδί τη δυσπιστία για τον έξω κόσμο, για τα κίνητρα των άλλων και εδραιώνει μέσα του μία στάση μόνιμης «επιφυλακής» απέναντι στη ζωή και στα ενδεχόμενα απρόβλεπτα απειλητικά σενάριά της.

* Τραυματικά γεγονότα ζωής που μας οδηγούν σε ψυχικό τραυματισμό, σε αισθήματα απόρριψης και προδοσίας.

* Αποχωρισμοί στην παιδική ηλικία που μας έκαναν να νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι, με αποτέλεσμα όποιος έρχεται κοντά μας να συμβολίζει τον πηγαίο μας φόβο, τον άνθρωπο εκείνο που πάντα θα φεύγει μακριά και θα μας αφήνει μόνους.

Πόσο εύκολο είναι να καταλήγεις να ζεις μέσα στον φόβο, η προσοχή σου να είναι επιλεκτική σε αυτό που σε φοβίζει, και έτσι να νιώθεις κάθε στιγμή στο χείλος της προδοσίας; Εδώ, το ουδέτερο παύει να υπάρχει και μεταμορφώνεται σε μία επισκιάζουσα απειλή, το φαντασιακό συγχέεται με το πραγματικό, η οργή και θλίψη επικρατούν και το κενό μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο.

Το φαινόμενο και οι παρενέργειες της παθολογικής ζήλειας έχει εμπνεύσει λογοτέχνες και δημιουργούς, παραδειγματική φιγούρα ο Οθέλλος του Σαίξπηρ, το «Τούνελ» του Ερνέστο Σάμπατο, η «Ολέθρια σχέση». Η κατάληξή της μπορεί να είναι μοιραία οδηγώντας στην καταστροφή του άλλου ή την αυτοκαταστροφή του ίδιου του ατόμου.

Το χτίσιμο της εμπιστοσύνης δεν είναι μία εύκολη ούτε αυτονόητη υπόθεση. Αλλωστε για πολλούς εκείνη συνάδει με την εγκατάλειψη, το ψέμα, τη δυσπιστία, την κακοποίηση. Εδώ οι επιλογές μας είναι καθοριστικές στο σπάσιμο του φαύλου κύκλου αλλά και το να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό που φοβόμαστε ότι θα χάσουμε, αν σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη ζήλεια σαν άμυνα απέναντι στους βαθύτερους φόβους μας.

Έρωτας να ’ναι

Έρωτας τάχα να ’ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

Έρωτας να ’ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;

Έρωτας να ’ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Ποια ....

Ποια μαντινάδα να σου πω,
φως μου, εσύ μοναδικό
αφού με ηλιοβασίλεμα
το πρόσωπό σου μοιάζει...

Σ'αγαπώ ...

θα 'θελα να ήσουν εδώ,
να με κρατάς στα χέρια σου τα δυο.

θα 'θελα να ήσουν εδώ,
τα όνειρά μας για να ζω.

Καληνύχτα ....

Γίνε καρδιά μου σύννεφο
και εγώ να γίνω μπόρα,
να σμίγουμε στον ουρανό
χίλιες φορές στην ώρα..

Στέλνω τα αστέρια του ουρανού
σα χάδι μες τη νύχτα,
για να σου πουν ψιθυριστά
μωρό μου καληνύχτα.

Ελα ξανά...

Μα είναι κάτι δειλινά
που άλλο δεν αντέχω
λέω θα πάρω τα βουνά
λέω θα τρελαθώ
και απαιτώ να 'ρθεις ξανά
και απαιτώ να σ' έχω

Δεν μπορώ χωρίς εσένα...

Δεν μπορώ χωρίς εσένα όλα
γύρω μου χαμένα,
δεν μπορεί να ήταν ψέμα
τέτοια αγάπη δυνατή.

Δεν μπορώ χωρίς εσένα
όλα τα όνειρά μου μοιρασμένα,
μες τις φλέβες μου σαν αίμα
θα κυλάς για μια ζωή...

Καράβια.. ξεχασμένα...

Σαν τα καράβια που πεθαίνουν στα λιμάνια ξεχασμένα
Τα όνειρά μου προδομένα τώρα σβήνουν ένα – ένα
Μετράω μέσα μου πληγές απ’ τα δικά σου τα μαχαίρια
Περνάω δύσκολες στιγμές στης μοναξιάς μου τα νυχτέρια ...

Νεραϊδα μου...

Ονειρέψου μια νύχτα αγαπημένη μου,
Το όνειρο δεν έχει την δύναμη να σταματήσει το χρόνο ξανά.
Δεν θέλω να ξεχάσω το τώρα,
Σε αγαπώ Νεραιδένιο όνειρο...

Αγαπη είναι...

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέργει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. Είτε γλώσσαι, παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Οταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Οτε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Οτε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι` εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Αρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη"

αυτός ο έρωτας

Χωρίς μελωδίες χωρίς χρώματα
μόνο υπομονή και μιασμένα χάδια
τόσο ερωτικά που πονάνε
τόσο επίμονα σαν την επαναληπτική πανσέληνο
και κάτι φοβερές ανακαλύψεις
ότι μάλλον κάπου αλλού αυτός ο έρωτας
θα αναπαυόταν καλύτερα....

Θυμήσου !!!

Θυμήσου εκείνα τα κόκκινα απογεύματα
που με είχες σφιχτά μέσα στην αγκαλιά σου
τα λόγια μεγάλα και ωραία, ωραία ψέμματα
κρυμμένα σε κάθε παλμό της καρδιάς σου.

Θυμήσου,όταν έλεγες θυμήσου
οτι ήμουν στην ζωή σου όνειρο αληθινό.
θυμήσου, όταν φώναζες αφήσου,
και εγώ έκανα μαζί σου μία βουτιά μες στο κενό.

Θυμήσου στα δύσκολα είπες να μην νοιάζομαι
πως θα 'σαι στο πλαϊ μου να με προσέχεις,
και τώρα που ήρθε η στιγμή και σε χρειάζομαι
στραμμένη την κάνη στο μέτωπό μου έχεις.

Όλα όσα έστρωσε η καρδιά
για να περάσεις πες μου πως γίνεται
έτσι απλά να τα ξεχάσεις
!!

Αγάπα με

Αγάπα με,
μ' όλα τα λάθη πού 'χω κάνει,
κράτα με.
Ένοχος είμαι απέναντί σου τά' παμε,
μα σ' αγαπώ.

Αγάπα με,
γίνομαι δρόμος να περάσεις,
πάτα με.
Έχω ανάγκη από σένα,
νιώσε με, αγάπα με.

Αγάπα με,
γιατί να ζήσω χώρια σου δε γίνεται,
νεράκι η ζωή μου και θα χύνεται
στις πέτρες δίχως νόημα γι' αυτό

Αγάπα με
και ξέχασε λοιπόν πως παρασύρομαι
και γείρε πάλι απάνω μου να γείρουμε,
αγάπη μόνο αγάπη σου ζητώ.

wicked game

What a wicked game you play
To make me feel this way
What a wicked thing to do
To let me dream of you
What a wicked thing to say
You never felt this way
What a wicked thing to do
To make me dream of you
And I don't wanna fall in love
With you

And I don't want to fall in love
With you ....

Θα γίνω ...

Θα γίνω κόκκινο χαλί
τον δρόμο να σου δείξω,
για τα βαθιά μου αισθήματα
και να σε αιχμαλωτίσω.

Κι όσο ο χρόνος θα περνά
θα σε καταδικάζω,
και στης ψυχής τα δειλινά
μωρό μου θα σε βάζω!

Αγάπη..

Στο πρεβάζι του κορμιού σου,
νιώθω τόσο ερωτικός
και στο νεύμα των χειλιών σου
φαίνομαι διστακτικός...

Χάνομαι, λιποθυμάω
να σ' αγγίξω προσπαθώ,
την αγάπη να σου δείξω
που αισθάνομαι καιρό!

Φεγγαράκι...

Φεγγάρι σβήσε μια στιγμή
να απλωθεί σκοτάδι,
την λάμψη του προσώπου της
να βάλω για σημάδι!

Μέτρησε η νύχτα τα άστρα της
και λείπει ένα ζευγάρι,
χαμήλωσε τα μάτια σου
μην έρθει και στα πάρει.

Βραδιάζει...

Βραδιάζει απόψε απότομα
κι εγώ κοιτώ τ' αστέρια,
πως θα θελα να σε κρατώ
μέσα στα δυο μου χέρια...

Η θύμησή σου με κρατεί
ξύπνιο και με παιδεύει!
Και η σκέψη πως πάλι θα 'ρθεις
το νου μου κυριεύει...

Το κορμί σου ...

Μουσική θέλω να κάνω
όταν βλέπω το κορμί σου.
Νότες θα στρωθούν παντού
να κοιμηθώ μαζί σου.

Της αγάπης το κλειδί
θα ενώσει τις φωνές μας.
Κι όταν δυναμώσει το ρεφρέν
καυτές θα γίνουν οι πνοές μας.

Εσύ...

Είσαι η φλόγα της καρδιάς
η κόρη των ματιών μου,
μόνιμος κάτοικος στο νου
στον ύπνο το όνειρό μου.

Είσαι ο χτύπος της καρδιάς
το αίμα στο κορμί μου,
μοναδικός προορισμός
στο δρόμο της ζωής μου

Σ'αγαπώ ...

Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής

Ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης

Πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ

Κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας

να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς

Σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί

Του δάσους λουλούδι ...

Ξύπνα λουλούδι του δάσους
πουλί του λιβαδιού
που σεργιανάς στον ουρανό
που ‘χεις τα μάτια μικρού ελαφιού

Σαν τα λουλούδια που πίνουν δροσιά
έτσι χορταίνω όταν με κοιτάς
σαν ευωδιά λουλουδιών πρωινή
σαν ευωδιά μαραμένου φύλλου
είναι η ανάσα σου

Κοίταξε με, κοίταξε με
αίμα της καρδιάς μου
Η γη χαμογελάει
τα νερά χαμογελάνε
τα σύννεφα στον ουρανό
όλα χαμογελάνε
αγαπημένη μου

Ξύπνα λουλούδι του δάσους
ξύπνα ξύπνα αγαπημένη
Despierto cuardo de los bajes
coracon en amorado

είσαι νινί ..

... μωρό μου !!!!!

Αγάπη είναι ...

Αγάπη είναι να κρυώνεις αλλά να μη τραβάς τη κουβέρτα προς το μέρος σου.


Αγάπη είναι να ψάχνει ένα τηλέφωνο στο κινητό και μόλις περάσει από το όνομά σου να ξεχνά ποιόν θέλει να τηλεφωνήσει.


Αγάπη είναι να μπαίνεις στις στροφές με 150 αλλά όταν είσαι μαζί της να πηγαίνεις με 70.


Αγάπη είναι να ανοίγει το φθηνό κρασί γιατί το καλό το θέλει για αύριο, που θα πιεις εσύ.


Αγάπη είναι να μην ρωτάς αν σ'αγαπάει.


Αγάπη είναι το φιλί πάνω στο δάκρυ.


Αγάπη είναι να αγαπά σε σένα, όσα εσύ δε μπόρεσες να αγαπήσεις στον εαυτό σου.

Αγάπη ...

Να λησμονήσης φίλους, να περιγελάσης τον τεχνίτη,
Και το βαθύτερο μυαλό να το περνάς μικρό και τιποτένιο,
ο Θεός το συχωράει - μην ταράξης μόνο
Ποτέ σου την ειρήνη των αγαπημένων.

Στον έρωτά σου ..

Οταν κοιτώ τη, βλέπω τα μάτια σου
οταν κρατώ τη, νοιώθω την ανάσα σου
Γλυκιά σαν και σε νεραϊδα μου
Μαζι της περνώ τα βράδυα μου !!!

Κι αναπολώ την αγκαλιά σου
και τον γλυκό τον ερωτά σου
μαζί με τα ολόγλυκα φιλιά σου
θε να σου κλέψω αιώνια την καρδιά σου !!!

Αγάπα με

Είναι ένας μικρός παλμός βαθιά στο στήθος
είναι ένα γλυκό φιλί,γλυκό το ρίγος
που ξαγρυπνάει, κάθε βράδυ μιλάει
στον πιο βαθύ μυστικό μου εαυτό.

Είναι ένας μικρός λυγμός χαράς στο στήθος
στης καρδιάς μου το βυθό υφαίνει ο μύθος
λόγια απλά, της αγάπης παιδιά
στον πιο βαθύ μυστικό μου εαυτό.

Με κρατησες σφιχτά...

Με κράτησες σφιχτά
τις ώρες που πονούσα
Με πήρες αγκαλιά
στιγμές που σε ζητούσα.

Στιγμές με βρήκαν μόνο
με φίλους τα κενά
Μου έδιωξες τον πόνο
μου έδωσες χαρά.

Αν ήτανε ...

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές

αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα - όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί